Het stille sterven
een zoveelste man lag in zijn woning
jaar in jaar uit te sterven
hij stierf en stierf
maar vond in niemands ogen
de dood
een, twee, drie, vier,
soms zelfs acht jaar
hoe we het betreuren
dit stille sterven
geruisloos en onopgemerkt
aan de andere kant
van onze muren
in bedden, op banken
vlak onder het venster
onzichtbaar voor de blikken
van voorbijgangers
instanties die het negeren
negeerden
buren die ten slotte
weer doorliepen
sterven en sterven
onder een deken
van ongeopende post
jaargangen buurtkrantjes
en flyers van vermiste katten
die ondertussen
alweer terecht zijn
hoe graag willen we iedereen
zien in onze levenswandel
aan de andere kant van de galerij
geen stil leven dat naadloos
overgaat in de dood
in ons midden
we willen er zijn
voordat de eenzaamheid
het van ons overneemt
en als enige getuige
de laatste adem gadeslaat
we willen op tijd zijn
voor een moment
waarop we kunnen meeleven
een adres
waar we bloemen
kunnen laten bezorgen