Viaduct
Al is ons wegennet ver opgerukt
Tot waar zich ooit alleen natuur bevond
Zo hier en daar is in een nieuw verbond
Het samenspel toch wonderwel gelukt.
Dan zie je als vanouds een viaduct
Alsof het al sinds jaar en dag bestond
Dat met zijn stenen poten in de grond
Een stevig stempel op het landschap drukt.
Het blikveld is hier messcherp opgedeeld,
Een snijwond die zich als vanzelf weer heelt
Omdat twee brede parallelle lijnen
Zich ogenschijnlijk gaandeweg verkleinen
En in een evenwichtig wereldbeeld
Ten slotte in de horizon verdwijnen.
© Driek van Wissen,
Op verzoek van het ingenieursbureau Movares, in relatiemagazine QS, bij een foto van een viaduct