Voor Leo Vroman

Stond je hier, Leo of wat je bedoelde met licht voor een gedicht terwijl iedereen dacht dat je kwijt was 
tekende jij landschap: bomen in verspringende verte liefst zonder eigennaam, autonome kunst zei je 

dit was het en wij maar geloven dat je mobieltje niet geladen was. Hier kon je zomaar mee als iets: 
frame, stelsel, tree, zeg maar iets van hout. Je zalft je droge hand met hars, je bouwt dit weirde bos: 

boom is kloppende spier, wegen aderen voor reizigers, een kruispunt voor het sterkste lichaam, 
dat je in weersomstandigheden nam of droeg of liet. Zo dus en hoe (en waar) wil je dat we je vinden 

(of niet). Dit is het soort seizoensveld na de wedstrijd -er is een winstalarm-: boshuid kleurt je mooie 

moeie opgewekte witte bloedlichaampjes. 
Herdenking Leo Vroman